Mijn vroegere overbuur was een rasechte koeienboer.

Regelmatig liepen daar was katten rond. Echter zag je die, spijtig genoeg, niet lang rondlopen.

Mei 2012 heb ik een klein kitten meegenomen.

Er waren uiteraard verschillende kittens, maar er was maar eentje die het lef had om naar me toe te lopen …. en in mijn vingers te bijten. Het was liefde op het eerste zicht.

Het bleek een katertje te zijn. Gezien ik al een kattin had “Poesy”, kreeg het katertje de naam “Pepoes”. Hij wordt dit jaar 9.

Pepoes is een echte bedpanter. Hij komt steeds even onder de lakens checken of alles wel veilig is om te slapen. Daarna nestelt hij zich op de dekens naast mij. Zelfs als ik slaap, ik weet steeds dat er over mij gewaakt wordt.

Op mijn bureau ligt rechts van me een anti-allergie matje. Telkens ik aan de pc zit, nestelt hij zich op het matje.

Af en toe kampt Pepoes met een soort epilepsieaanval. Gelukkig reageert hij snel op mijn stem en kan ik, door zacht tegen hem te praten, hem er snel weer uithalen.

En al jaren is zijn zicht niet meer zo best. Hoe donkerder het is hoe beter hij ziet. Maar bij bepaalde lichtinvallen is het al snel duidelijk dat hij echt niet zo goed ziet.

Wel grappig is dat hij met ouder worden steeds meer witte snorharen krijgt in plaats van zwarte. Het maakt hem extra uniek.