Ik ga er van uit dat velen wel de films Maleficent kennen. Wel onlangs keek ik naar zowel Maleficent I en II. De eerste film had ik al veel eerder gezien maar de tweede nog niet. Maar omdat deze films te bekijken zijn op Disney+, koos ik ervoor om deze films te bekijken. Ik heb net de tweede film gezien en wauw, deze films hebben me zo’n goed gevoel gegeven dat ik niets anders kan doen, dan dit gevoel met jullie delen.
Waarom ik soms niet naar verfilmde sprookjes durf te kijken.
Als kind hadden bepaalde sprookjes niet echt een goed effect op mij. Vooral dan films waarin dieren of geliefde personages op tragische wijze verdwijnen. Denk aan de moeder van Bambi, of de hartverscheurende scènes in de oude versie van Dumbo. Vooral dierenleed raakte mij ontzettend diep en maakte me als kind echt ongelukkig. Zelfs al had het sprookje een happy end, toch bleef ik met een slecht gevoel zitten.
Daarom ben ik altijd voorzichtig met het bekijken van verfilmingen van sprookjes. Teveel emoties, te veel verlies. Maar toen ik de twee Maleficent-films zag, gebeurde er iets verrassends. Deze films lieten me niet achter met een gebroken hart, maar met een warm gevoel.
Maleficent – het sprookje … maar net iets anders.
De Maleficent-films vertellen het verhaal van Doornroosje, maar dan vanuit een compleet ander perspectief. En dat maakt deze films voor mij ook interessant en origineel. In plaats van de ‘klassieke’ boze heks, omschrijven deze films de achtergrond van Maleficent en waarom ze is wie ze is. In deze films is Maleficent geen gevoelloos en kwaadaardig wezen, maar een gekwetst iemand met een groot hart.
Maleficent (2014)
De eerste film laat ons zien hoe Maleficent als jonge fee opgroeit in het magische rijk van de Moors. Dit rijk bevindt zich in een mooi magisch bos, en is de thuis van alle magische wezens, groot en klein. Dit rijk grenst aan het koninkrijk van de mensen. Deze mensen zijn altijd al bang geweest om het bos te betreden.
Toch is er één jongen die zich niet laat afschrikken en zo komen Maleficent en de jongen in contact. Ze groeien samen op en vriendschap wordt liefde. Maar de liefde van de jongen (die ondertussen man is) naar macht is groter.
Om de kroon te bemachtigen van het mensenrijk, verraadt hij Maleficent en laat haar gebroken achter. De man wordt koning en krijgt een dochter Aurora. Ten gevolge van het vreselijk verraad vervloekt Maleficent baby Aurora.
Maar terwijl Aurora opgroeit, ontstaat er een onverwachte band tussen hen.
Maleficent: Mistress of Evil (2019)
In het tweede deel vraagt prins Phillip van het mensenrijk de jonge Aurora, koningin van het Moorse rijk ten huwelijk. De koning (vader van Phillip) is in de wolken. Hij droomt er al jaren van om de twee rijken samen te brengen als een vredevol geheel.
Maar de koningin (moeder van Phillip) heeft andere plannen en zint op oorlog om zo over het volledige rijk te kunnen regeren. Terwijl deze oorlog ontketend wordt, leert Maleficent over haar afkomst en ontdekt ze dat ze niet alleen is.
Ik vond de eerste film al ontzettend mooi, maar deze is fantastisch.
Het verschil tussen Maleficent en het klassieke Doornroosje.
In het klassieke sprookje van Doornroosje, dus de versie van de gebroeders Grimm en Disney’s animatiefilm uit 1959, is Maleficent de slechte heks. Ze verschijnt uit het niets op de doop van prinses Aurora en vervloekt haar. Het verhaal is puur zwart/wit en hiermee bedoel ik dat er alleen puur goed en puur kwaad is. Grijze zones zijn er dus niet.
In de films van Maleficent pakt men dit volledig anders aan. Deze films maken ons duidelijk dat niet alles uitsluitend goed of slecht is en dat bepaalde emoties ook een oorzaak kunnen hebben. Dit zorgt ervoor dat deze films veel meer dieptegang en gevoel krijgen. Zo zie je dat Maleficent niet zomaar Aurora vervloekt uit pure slechtheid, maar ten gevolge van pijn en teleurstelling.
Wat Maleficent nog het meest anders maakt dan het originele Doornroosje verhaal is hoe de vloek uiteindelijk verbroken wordt. Het is niet de prins die plots op het witte paard uit het niets verschijnt, maar moederliefde.
Waarom deze films zo goed voelen.
Wat Maleficent zo bijzonder maakt, is dat het geen hartverscheurende scènes van onnodig verlies of lijden bevat, zoals je wel eens tegenkomt in bepaalde klassieke sprookjes.
Voor wie gevoelig is voor verdrietige films of dierenleed, zijn deze films een echte aanrader en dat maakt ze ontzettend geschikt voor kinderen.
Maleficent toont dat elk verhaal meerdere kanten heeft en dat liefde soms uit een onverwachte hoek kan komen.
Angelina Jolie als Maleficent
Een grote reden waarom Maleficent voor mij zo overtuigend en ontroerend was, komt door de acteerprestatie van Angelina Jolie. Ze slaagt erin om verschillende emoties perfect neer te zetten. Van gebroken hart tot woede, van geharde vrouw tot liefdevolle moeder. Alles komt intens en geloofwaardig over.
Voor mij is Angelina Jolie de perfecte keuze geweest voor deze rol. Ik ben altijd al fan geweest van haar acteerprestaties en ik vind dat ze veel rollen met overtuiging kan neerzetten zonder aan overacting te doen.
Weet dat sommige sprookjes te zwaar zijn voor een kinderhart.
Als kind kon ik moeilijk omgaan met verdrietige films. Bambi brak mijn hart toen de moeder stierf, en Dumbo maakte me ontzettend triest door al het onbegrip en leed dat het kleine olifantje moest doorstaan. Het zijn films die ik uiteraard 1 keer als kind heb gezien en daarna nooit meer wou bekijken omdat deze te pijnlijk waren. Uiteraard is elk kind anders.
Maar een film hoeft geen pijn te doen om te mooi en meeslepend te zijn. En dat bewijzen de films van Maleficent.
De gebroeders Grimm : geen kindvriendelijke verhalen
Ik ben opgegroeid met de grote boeken van de gebroeders Grimm. Thuis hadden we een heel grote bibliotheek boordevol boeken en daar stonden ook alle oude boeken van de gebroeders Grimm. Maar hoewel deze boeken vol sprookjes staan, waren ze initieel bedoeld voor volwassenen.
Veel van die verhalen waren allesbehalve geschikt voor kinderen. Sommige verhalen bevatten geweld en tonen hoe kinderen gestraft werden, achtergelaten werden, ….
Denk bijvoorbeeld aan Hans en Grietjes waar een heks kinderen opsluit om ze op te eten. Of roodkapje waar een grote boze wolf haar grootmoeder opeet. En zo zijn er nog wel een aantal verhalen.
Heb jij de Maleficent-films al gezien? Wat vond je ervan?
Welke sprookjes maakten op jou als kind een diepe indruk (positief of negatief)?
Welke films of verhalen geven jou een hartverwarmend gevoel?
Ontdek meer van www.EvenDelen.be
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Maleficent is een prachtige film. Cinderella vind ik ook geweldig. Als kind zijnde was ik fan van Pocahontas. En moest ik hard huilen bij Dombo.
Eigenlijk ben ik wel een Disney fan qua films. Ook de nieuwe vind ik eigenlijk heel mooi zeker als ik het vergelijk met de verouderde tekenfilms.