Deze ochtend werd ik wakker met een uitzonderlijk goed gevoel. Ik dacht onmiddellijk bij mezelf: “Wat heb ik toch goed geslapen zeg!” Ik genoot van het zonlicht dat door het raam piepte. En ik genoot van mijn katten die nog lekker tegen me aan lagen, diep in slaap of gewoon te lui om te bewegen. Ik voelde me uitgeslapen en zeker niet moe.
Maar toen het bijna middag was, overviel de vermoeidheid me. En geloof me, het voelde niet als een dipje, maar echt alsof ik terug in mijn bed moest kruipen om verder te slapen. Maar ja, daar ben ik dan te koppig voor. Want ik wil nog een paar taken afwerken, nog wat opzoekingswerken doen en graag wil ik ook wat verder lezen in mijn boek.
Maar bij alles wat ik onderneem, maak ik de ene fout na de andere. Ik merk al snel dat het echt niet het moment is om die mail naar buiten te sturen. Ik ben er zeker van dat er nog steeds fouten zullen in staan, zelfs nadat ik hem drie keer heb nagelezen. De letters op mijn scherm vinden het zo fijn om steeds op en neer te gaan dansen terwijl ik met mijn ogen knipper om ze terug op één lijn te krijgen.
En toch bleef ik koppig weigeren om naar boven te gaan en bijvoorbeeld een uurtje in mijn bed te gaan liggen. Ik blijf maar hopen dat deze vermoeidheid zal wegtrekken. Maar omdat de verwachte opklaring in mijn hoofd op zich laat wachten, schakel ik dus maar een hulpmiddel in: “Een sterke kop lekkere hete koffie”. Misschien zat er niet voldoende cafeïne in die karamel-cappuccino die ik deze ochtend gedronken heb.
Terwijl de koffie doorloopt, denk ik bij mezelf terwijl ik mijn best doe om niet te geeuwen, hoe fijn het niet zou zijn om gewoon een poes te zijn en te kunnen slapen waar en wanneer ik maar wil.
Terwijl ik de hete koffie naar binnen werk, begin ik me af te vragen waarom ik me zo moe voel. Sinds een tijdje neem ik dagelijks braaf mijn vitamine C en D in. Dus daar zal het ook niet aan liggen. Misschien is mijn lichaam aan het vechten tegen iets? Laat ons hopen van niet. Of we kunnen het ook natuurlijk op het weer steken. Het ‘weer‘ krijgt toch de schuld van vele zaken net zoals ‘die tijd van het jaar‘.
Ah ik krijg nu stillaan het gevoel dat die heel intense kop koffie zijn werk aan het doen is. De lettertjes op mijn scherm blijven netjes op hun plaats staan. Zo zie je maar, op koffie kan je altijd rekenen. Hopelijk kan ik nu toch wat verder lezen in mijn boek.
Hebben jullie ook soms dat de vermoeidheid uit het niets toeslaat en hoe pakken jullie dit aan?
Zo’n plotseling golf van vermoeidheid heb ik niet. Wel merk ik soms dat ik in de loop van de dag moe wordt, maar dan denk ik ook: ‘Ik heb de hele dag ook hard gewerkt.’
Waarom mag je van jezelf er niet aan toegeven aan de moeheid? Vooropgestelde ideeen? Ik lees hieruit dat je toch iets forceert, helemaal niet nodig toch? Sinds het fulltime thuiswerken door corona merk ik dat ik veel meer naar mijn energieniveaus kan handelen. Is t even op schakel ik terug, en kan ik soms zo na 15u ineens weer een piek krijgen, iets wat ik op kantoor nooit zou hebben. En heb ik om 14u zin om ff plat te liggen dan doe ik dat, zonder schuldgevoel of schaamte. Dat is niet alleen voorbehouden voor kleine kinderen of oudjes. Je hoeft niet van 9-17 of 7-22 alleen maar aan te staan. Ik kan je echt aanraden om meer naar je lichaam te luisteren en aan toe te geven en vervolgens voel je er beter en relaxt door wat weer positief doorwerkt op andere vlakken. Ik geniet volop van de vrijheid van geen kinderen, geen verplichtingen te hebben die je in een bepaald ritme dwingen. Zoek de dink en sink groep op facebook maar es op, zul je zien hoeveel mensen genieten van hun naps en uitslaapmomenten 😉
Ik heb hier niet heel vaak last meer van. Tot ruim twee jaar geleden wel. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik hier iets in deed. Ik was zo iemand van to-do-lijstjes die ik ook nog eens overvol plande. Het gevolg was dat ik soms nog voordat de dag begon. Die lijstjes waren ook nog eens mateloos frustrerend. De dagen waren zo vol, ik moest van mezelf, zo veel dat ik eigenlijk nooit mijn zelf opgelegde doelen van de dag behaalde. De vermoeidheid kon uit het niets toeslaan. Het veranderde toen ik ruim twee jaar geleden, aan de vooravond van de Coronacrisis plots in het ziekenhuis belandde. Ik had mijn gezondheid, zo bleek, danig verwaarloosd. Ik kon 48 uur in een dag stoppen, ik kon multitasken als de beste, zei ik altijd en van het een op het andere moment, moest ik constateren dat ik dat niet kon. Ook in mijn dagen zaten maar 24 uur en van die 24 uur was ik er maximaal 8 een beetje productief en dat multitasken, dat was een enge droom. Sindsdien moet ik niets meer, als het een keer niet lukt, niet afkomt, geen probleem. Er is altijd een nieuwe dag. Ik heb moeten leren om andere prioriteiten te stellen. Het mag ook best iets minder en wat andere daarvan vinden, vind ik en dit moest ik wel leren, een stukje minder belangrijk. Ik heb mijn vier blogs dus ook een beetje op low gezet, ik ben namelijk ook aan het werk met mijn tweede boek. Ik zit nu op zo’n 75% en ik hoop dat het eind dit jaar helemaal klaar is en uitgegeven.
Over die vermoeidheid gesproken, zou het ook Corona kunnen zijn. Ik hoor bij mensen om mij heen die dat virus hebben vaak een enorm grote en ook plotselinge vermoeidheid. Ze kunnen soms de ene voet letterlijk niet voor de andere zetten.