Introvert of extravert?

Ben jij introvert of extravert?

Als ik tegen mensen zeg dat ik eerder introvert ben dan kijken ze me altijd aan met een blik van ongeloof. En toch is het zo. Ja ik kan een heel vlotte babbel hebben, durf mijn mening te zeggen, kan zonder problemen voor een grote groep spreken en voorzitter zijn van vergaderingen. Maar toch ben ik eerder introvert.

‘Introvert? Jij? Hoezo?’, vraagt men dan.

Ook interessant: 7 x innerlijke rust.

Kenmerken extravert

- Groot sociaal netwerk. 
- Hebben er geen problemen mee om vreemden aan te spreken. 
- Kunnen een gesprek goed gaande houden. 
- Veel interacties met vrienden en kennissen.  
- Gaan op een feestje snel met iedereen een babbeltje slaan. 
- Putten energie uit sociale contacten. 
- Kunnen makkelijk een half uurtje aan de telefoon hangen.

Kenmerken introvert

- Leggen moeilijk nieuwe contacten.
- Voelen zich ongemakkelijk bij mensen die ze niet kennen.
- Nemen niet spontaan deel aan elk gesprek.
- Houden een gesprek meestal kort en bondig.
- Putten energie uit een rustige omgeving.
- Zijn graag alleen.

Het is geen kwestie van wit of zwart.

In mijn ogen ben je niet het ene OF het andere, maar heb je zowel introverte trekken als extraverte. Het is dus een kwestie van welke karaktertrek er domineert.

Afhankelijk van de stimulansen die je waarneemt, kan je eerder introvert of extravert reageren. Er zijn dus een aantal beïnvloedende factoren. Zoals bijvoorbeeld de mensen om je heen op dat moment, de besproken onderwerpen, hun leeftijd, hoe jij je op dat moment voelt, je interesses, …

Ook je levenservaring speelt een bepalende rol. In mijn geval is veel afkomstig uit mijn kindertijd.

Een introvert persoon kan dus heel extravert overkomen bij mensen die hij al lang kent en waarbij deze zich op het gemak voelt. Of kan plots heel extravert zijn als het gespreksonderwerp over zijn of haar passie gaat.

Ook interessant: 13 tips om stress te verminderen.

Wat is dan ambivert?

Als men spreekt over ambivert, wil men hierbij zeggen dat beide eigenschappen (introvert en extravert) evenredig aanwezig zijn. Je voelt je dus best prima in beide situaties. Je heb dus zowel introverte als extraverte eigenschappen, maar geen van beiden heeft de overhand.

Hoe maak ik dan het onderscheid?

Als ik aan mensen vertel dat ik eerder introvert ben dan baseer ik mij hiervoor op het volgende:

Wat is mijn comfort zone?

Persoonlijk voel ik mij het meest op mijn gemak als ik alleen ben of bij mensen die ik goed ken. Voor mij is dat mijn comfort zone. Ja, ik kan een vlotte babbel slaan met nieuwe mensen op het werk, maar binnenin voel ik me zenuwachtig. Ik heb dus best wat tijd nodig om me innerlijk op mijn gemak te voelen, alhoewel men dit van de buitenkant niet altijd kan waarnemen.

Waar voel ik mij het veiligst?

Zoals ik hierboven al schreef, is bij mij veel afkomstig uit mijn jeugd. Als je als kind opgroeit in een familie met regelmatig fysiek en metaal geweld, kan dit gevolgen hebben op je persoonlijkheid. Ik voelde mij pas veilig als ik mij kon opsluiten op mijn kamer. Alleen zijn was mijn ‘safe haven’.

Welke situatie zorgt ervoor dat ik energie opbouw?

Nu, zoveel jaren later, kan ik er nog steeds van genieten om even alleen te zijn. Me even terugtrekken om de batterijtjes op te laden en tot rust te komen. Ik kan dus prima alleen zijn en heb tot op heden nog steeds geen massa mensen om me heen nodig om me gelukkig te voelen.

Waarom ziet men introvert als iets negatief?

Oprechte vraag van mijn kant. Je komt overal wel tips tegen om minder introvert te zijn, maar nergens zie je die zaken over extravert. Als je tijdens een sollicitatiegesprek aangeeft dat je liever zelfstandig werkt, wordt je al snel onterecht bekeken als iemand die niet kan samenwerken met andere mensen.

In mijn ogen kunnen ‘andere’ personen zich hier niet over uitspreken. Ze kunnen niet bepalen hoe jij dient te zijn. De enige die hierover kan oordelen ben jijzelf. Heb je geen nood aan een grote vriendenkring, ben je graag alleen, … wel daar is niets mis mee. Aan de andere kant: heb je nood aan vrienden, maar leg je moeilijk contacten omdat je introvert bent, dan kan je zelf bepalen om hieraan te werken. De keuze is dus volledig afhankelijk van je eigen wensen.

We moeten niet allemaal hetzelfde zijn en dat is maar best ook. Je kan geen algemeen boek gaan schrijven over de ‘ideale persoon of het ideale karakter’. Hetzelfde geldt over ‘perfect zijn’. Dat zijn zaken die je enkel voor jezelf kan bepalen.

Ben jij introvert en voel je je daarbij gelukkig, wel laat andere personen je dan zeker niet voorschrijven hoe jij dient te zijn.

Mijn persoonlijke evolutie.

… tot mijn 18de

Als kind was ik dus ontzettend introvert. Niet dat ik zo geboren ben, maar de omstandigheden thuis hebben me zo gemaakt. Daar kwamen nog een paar andere karaktertrekken bij zoals onzelfzeker en niet durven opkomen voor mezelf. Ik noem dit ‘bijkomende’ karaktertrekken aangezien die niet altijd gelinkt kunnen worden aan introvert zijn. Je heb introverte mensen die perfect voor zichzelf kunnen opkomen en zich niet onzelfzeker voelen.

Deze 3 aspecten (introvert, onzelfzeker en niet durven opkomen voor mezelf) maakten van mij een goed slachtoffer voor pesterijen op school.  

Als kind vond ik het best vervelend om geen vrienden te hebben en constant gepest te worden. Maar de situatie thuis vond ik erger.

Hoger onderwijs: 18^de tot mijn 21^ste

Er veranderden al een paar zaken tijdens mijn bacheloropleiding. Deze opleiding was niet in mijn thuisstad. Dus bye bye bullies. Ik leerde nieuwe mensen kennen van mijn eigen leeftijd en ouder. En stilaan begon ik uit mijn schelp te kruipen. Dit begon er beetje bij beetje voor te zorgen dat ik op het thuisfront voor mezelf begon op te komen.

En dan start je met werken….

De grootste verandering was rond mijn 21ste, toen ik begon te werken. Het was zalig om omringd te zijn door volwassen mensen. Ik werkte als assistente van de kwaliteitsverantwoordelijke voor het opbouwen van een kwaliteitssysteem voor een testlaboratorium. Ik stond dus in contact met alle personeelsleden betreffende de procedures. Dit alles was in de jaren 90, een zalige tijd. Door de perfecte begeleiding van mijn baas werd ik ook heel goed in mijn job en dat gaf me zelfvertrouwen. Het meisje dat geen vrienden had op school, had plots een hoop collega’s van verschillende leeftijden waarmee ze prima kon opschieten. Op werk zagen mensen mij als iemand heel spontaan en happy.

En hoe zat het dan buiten het werk?

Buiten het werk was weer een ander verhaal. Het was net of ik twee verschillende persoonlijkheden had, aangezien ik buiten het werk nog steeds heel introvert was en terughoudend. Terwijl ik op het werk makkelijk met iedereen contact kon leggen, was dit een stressvolle opgave op privévlak. Uiteraard heb ik wel vriendinnen gehad, echter meestal van korte duur. En hier wijs ik niet met de vinger naar die vriendinnen maar volledig naar mezelf. Misschien bekeek ik deze vriendschappen te veel onder een vergrootglas. Ik zag jaloezie tussen vrienden en achterklap. Het was net of ik terug in het lager onderwijs zat. Ook zag ik ‘verplichtingen’ in deze sociale interacties. Kreeg ik opmerkingen als ik even niet mee ging stappen of een weekje niet had gebeld. Uiteindelijk ben ik tot het besef gekomen dat dergelijke vriendschappen geen toegevoegde waarde hadden en koos ik er resoluut voor om hier niet meer naar op zoek te gaan. Ik bekeek sociale contacten gewoon als mensen waar je een tijdje mee contact had, ze komen en ze gaan, meer niet.

Tot op heden bekijk ik dat nog steeds op dezelfde manier. Als ik dit met mensen bespreek, begrijpen ze dit moeilijk. “Dat moet toch eenzaam zijn” hoor ik dan steevast. En daar zijn ze fout. Eenzaamheid kan verschillende oorzaken hebben. Je kan omringd zijn door tal van vrienden en je toch eenzaam voelen. Eenzaamheid is een soort leegte. Het feit dat ik toen geen vrienden had leidde bij mij niet tot een gevoel van leegte, maar eerder een gevoel van rust. Eenzaamheid heb ik dus ook nooit gekend. Simpel, alleen zijn was altijd mijn safe-haven, remember?

Heb ik nu vrienden?

Toch wel. Er is de laatste 2 jaar veel veranderd in mijn leven. Terwijl ik de laatste 23 jaar geen familie had, heb ik nu een schoonfamilie. Ik kan oprecht zeggen dat ik ontzettend veel hou van mijn schoonouders en ik ben blij dat ik het super kan vinden met mijn schoonzussen. Eigenlijk is de ganse schoonfamilie een warm geheel voor mij. Lekker brainstormen met de neef van mijn vriend. Gezellig bijkletsen met zijn tante. En samen gamen met de zoon van mijn schoonzus. Dit zijn momenten waar ik best kan van genieten. Mijn vriend is nog steeds heel close met zijn schoolmakkers, en zelfs met hen klikte het van in het begin.

Zo zie je maar….

Er is geen reden om je zorgen te maken. Mensen groeien op hun eigen ritme en moeten niet gepusht worden. Het is niet omdat je op school geen vrienden had of moeilijk contacten kon leggen, bepaalt niet je toekomst. Mensen evolueren ten gevolge van hun eigen ervaringen en zo doende op hun eigen ritme. Wees gewoon jezelf en laat anderen niet bepalen hoe jij dient te zijn. Het is nog steeds jouw leven, dus jij bepaalt wat goed voor je is.

Het belangrijkste op het einde van de dag is dat je je goed voelt.  Of je nu introvert of extravert bent.  Jij bent belangrijk.

Ben jij eerder introvert of extravert?