Wees altijd sterk, wees altijd moedig …. Echt?
En daar wil ik even een kort woordje over kwijt. Mijn ganse leven verplichtte ik mezelf om sterk en moedig te zijn. Ging het even slecht met mij, dan toonde ik dat niet. Neen, tonen dat het minder goed met me ging, was falen in mijn ogen. Ik moest altijd sterk zijn, dat was een vereiste die ik mezelf oplegde. Het was net of ik constant tegen mezelf aan het liegen was, in de hoop dat ik die leugen zelf zou gaan geloven.
Ook als ik met mensen sprak over mijn verleden. Ik vertelde stukken van mijn verhaal op een ontzettend onverschillige manier. Hoe meer ik dit deed, hoe beter ik er in werd. Ik bleef vertellen, dat het me allemaal niets meer deed. En na een tijd, geloofde ik het ook, geloofde ik mijn eigen leugens.
Op het werk zag men mij steeds als een vrolijk iemand. Eens terug thuis, werd ik ontzettend stil en soms ook somber. Hoewel ik best kon verklaren waarom ik op bepaalde manieren reageerde bleef steeds de volgende vraag naar boven komen:
Wie ben ik?
Jaren lang heb ik me die vraag gesteld. En als ik terug kijk, heb ik dit zelf allemaal in de hand gewerkt door steeds aan de wereld te tonen hoe sterk ik wel was. Als je dit zo lang doet, vergeet je gewoon wie je zelf bent.
Ik vind het zalig om ouder te worden. Ondertussen ben ik zeker niet meer dezelfde persoon. Ik ben gegroeid door eindelijk te leren om mezelf te zijn. Om mezelf te aanvaarden, aanvaarden als het even een dagje minder gaat, aanvaarden dat ik net zoals iedereen gewoon een mens ben. Bij mijn goede vrienden heb ik dan ook geleerd dat het OK is om te zeggen dat het even minder gaat. Hierdoor zet je een deur open. Een deur naar een gesprek. En dit keer een echt gesprek, niet doen alsof ik alles aan kan en het me allemaal niet meer raakt. Een eerlijk gesprek dit keer.
Uiteindelijk heb ik zo, door de jaren heen, rust gevonden. En is dit niet wat we allemaal nodig hebben?
Deze ochtend zag ik dat één van mijn vrienden de volgende post op Instagram zette: “Got to keep your head up and keep on smiling”. Ik was eigenlijk net wakker toen ik deze zin las.
Uit het niets schreef ik een kort gedicht voor haar. Nog nooit eerder heb ik een gedicht geschreven en dit wil ik even met jullie delen.
Ontdek meer van www.EvenDelen.be
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Inspirerend stukje heb je geschreven, mooi om zo te lezen.
Je hoeft inderdaad niet altijd sterk en moedig te zijn. Je bent immers een mens, en soms is het leven gewoon best lastig. Dan mag je best even in de put zitten.
Erg mooi geschreven. Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan
Heel herkenbaar. Ik houd mezelf altijd groot, hoor sinds ik kind ben hoe sterk ik wel niet ben en na mijn 40ste had ik zoiets van ‘waarom eigenlijk’. Waarom moet dat toch altijd? Ik doe het nu niet meer altijd, houd mezelf niet altijd groot maar ik heb wel een soort van ingebouwde mechanisme hoor haha dat ik in een lastige periode zit of iets dergelijks dat ik het toch weg lach.
Wat ben je gegroeid als je zelf kunt in zien dat je je zelf te kort hebt gedaan. Ik herken veel
En wat een mooi gedicht heb je geschreven.
Mooi gedicht, en zo waar!