Vandaag wil ik even een kort verhaaltje kwijt over ‘geen overgewicht’, iets waar ik de laatste jaren nogal tegenaan loop op de werkvloer.
Geen overgewicht, zwijg dan maar …
Iedereen kent het wel, je start een nieuwe job en maakt kennis met tal van nieuwe mensen. Als je als vrouw een bureaujob doet, kom je alvast snel in aanraking met tal van andere vrouwen. Al snel delen mensen wat privéverhalen. Dit kan over van alles gaan: de kinderen, de uitstapjes en reizen, wat ze dit weekend hebben gedaan, …. en (tot mijn verbazing) ….. overgewicht.
We waren een groep dames tussen 40 en 60 zou ik zeggen. Allemaal ons eigen karakter, leven, vormen en maten.
En telkens men in de groep sprak over ‘het gewicht’ (en hallo, dat was zo’n populair onderwerp), werd ik onmiddellijk het zwijgen opgelegd toen ik ook deelnam aan het gesprek.
Jij moet niet veel zeggen met je poppenfiguurtje.
Wat weet jij nu over gewicht en eten, met je maatje 36 op 45-jarige leeftijd.
Jij een eetstoornis, laat me niet lachen. Had ik maar jouw figuur.
Alweer werd ik geconfronteerd met oppervlakkigheid, mensen die niet verder keken dan hun neus lang is. Afgunst en jaloezie. Wat kan ik mij hier toch ontzettend aan storen zeg.
Het zal wel aan mij liggen…
Of misschien ligt het allemaal aan mij, ik met mijn andere kijk op gewicht. Wie zal het zeggen. Ik ga er namelijk steevast van uit dat het cijfertje op de weegschaal geen indicatie is van je geluk. Daarom dat ik ook geen weegschaal in huis heb. Ik mis dat ding alleen als ik een vliegreis maak en dus mijn valies niet kan wegen 😂.
Regelmatig lees ik artikelen waarin men schrijft dat slank zijn een indicatie is van gezondheid. Ik begrijp wel dat mensen die kampen met extreem overgewicht of ondergewicht, gezondheidsklachten kunnen hebben (of er meer kans op maken), dat is een ander verhaal. Maar hier gingen deze gesprekken niet over, het ging over ’the look’.
Ik vind dat, zolang je gezondheid goed is, het niet echt uitmaakt hoeveel je weegt. Ook erger ik me best aan de schoonheidsidealen die met ‘gewicht’ te maken hebben. Voor mij zit schoonheid op de eerste plaats nog altijd van binnen. Ik schommel van nature nogal van gewicht. Het mooist vind ik mezelf met wat kilo’s meer. Als ik te slank word, zie ik er al snel oud uit in mijn gezicht. Maar uiteindelijk ben ik steeds dezelfde persoon, met hetzelfde karakter. Ik zal nooit mensen beoordelen op hun looks. Hoe oppervlakkig is dat niet. Ik heb dan ook een nul tolerantie ten opzichte van mensen die aan body shaming doen.
Een eetstoornis zie je niet altijd…
Kort zal ik dit even schetsen aan de hand van mijn ervaring. Ik start alvast met duidelijk maken dat ik dit niet schrijf om medelijden te krijgen, verre van want ik ben sterker dan dat.
Ik ben 1m60 en mijn gewicht kan over de jaren heen schommelen tussen 52 kg en 68 kg volgens mijn dokter. En daar lig ik echt niet van wakker. Ook heb ik nog nooit een dieet gevolgd! Het enige nadeel is dat ik te veel kleren in mijn kast liggen heb 🤔. Oké ik hoor je al denken: niet echt extreem. En dat is correct, maar wat ik duidelijk wil maken heeft niet 100% met het gewicht te maken, maar met het gevoel.
Dus hoewel ik een normaal figuur heb, heb ik een probleem met eten. De oorzaak ken ik maar al te goed. Als kind heb ik altijd een normaal gewicht gehad. Ik denk dat ik rond mijn 16de was, toen alles veranderde. Niet dat ik daar zelf voor koos. Daar koos mijn moeder voor. Op een A4-blad maakte ze een tabel op met 2 kolommen. Elke ochtend diende ik op de weegschaal te gaan staan. Dat gewicht schreef ze in de eerste kolom. Elke avond – voor het avondmaal – diende ik terug op de weegschaal te staan. Dat gewicht schreef ze in de tweede kolom. En als mijn gewicht ’s avond hoger lag dan mijn gewicht ’s ochtends, kreeg ik geen avondmaal. En dat ging jaren aan de gang.
Tot vandaag, heb ik nog steeds een hekel aan eten. Een hekel die je nu misschien kan begrijpen. Ik voel me misselijk als ik eraan denk en ik voel me misselijk als ik honger krijg. Met de jaren is het moeilijk geworden om deze twee soorten misselijkheden te onderscheiden. Een tijd terug heb ik voor deze redenen mijn job gestopt. Eten in een stress situatie is al helemaal onmogelijk. Het werd zo erg dat ik meestal pas om de dag iets kon eten.
Oh ja, ik had terug een prachtfiguur waar ik niet naar streefde want dat heeft me nooit geboeid. Maar gedurende maanden voelde ik me misselijk van ’s morgens tot ’s avonds. Ik kon geen verschil meer maken tussen me slecht voelen van stress en me slecht voelen van honger. Voor de mensen in mijn dichte omgeving was het duidelijk dat ik kampte met een probleem en kreeg ik ontzettend veel begrip. Andere mensen beweerden dat ik gewoon depressief was, en dat was niet het geval. Mensen die me minder goed kenden, snoerden me de mond omdat ze mijn situatie niet konden begrijpen.
Eens thuis heb ik er hard aan gewerkt. Ik had ook geen keus, mijn bloedresultaten waren al één bewijs dat mijn gezondheid best te wensen over liet. Nog steeds zijn er te veel dagen dat ik pas in de namiddag voor het eerst eet. Maar ondertussen heb ik toch al wat kilo’s erbij kunnen krijgen en voel ik me veel beter in mijn vel.
Dus ja, ik zie eruit als de standaard persoon. Maar dat wil daarom niet zeggen dat ik me ook zo voel en dat er niets aan de hand is. Als ik mensen leer kennen, kijk ik verder dan ‘de verpakking’. Ik kijk naar de binnenkant!
Jeetje joh wat heftig. En wat ontzettend onhandig van je moeder wat ze heeft gedaan. Sorry, dat klinkt als een oordeel en dat is het eigenlijk ook. En daar ben ik zo niet van. Maar dit is gewoon niet slim om te doen. Ik let zelf heel erg op hoe ik mijzelf bejegen. Zeker waar mijn dochtertje bij is. Wat zeg ik eigenlijk als ik met een boze blik in de spiegel zou kijken naar mijn rimpels, vetrolletjes of grijze haren? Ik probeer er zo transparant en luchtig mogelijk over te zijn. Ik weet nog goed dat ze aan mij vroeg: “Mama, ben ik dik?”. Geen idee hoe ze daarbij kwam. Maar in ieder geval hebben we dat meteen en – naar mijn mening – goed besproken. Dit raakt mij.
En het eerste is ook heel herkenbaar, want hoe vaak krijg ik die zinnen naar mij toe geslingerd. Alsof ik geen recht van spreken heb met mijn maat 36 (en soms 34) op 50-jarige leeftijd. Nu heb ik geen issues met eten of mijn gewicht, maar de toon waarop die zinnen worden gezegd irriteert mij ook.
Ik vind het heel goed van je dat je dit besproken hebt met je dochter. Sommigen zouden het misschien afwimpelen. Maar kinderen hebben wel iets meer nodig dan een ‘maar nee’. En ik kan me inbeelden dat dergelijke vraag wel even aankwam.
Ja sommige mensen zijn te snel met oordelen en kijken niet altijd verder. Gelukkig zijn we allemaal anders.
Dat dit toch nog zo speelt… Je hoort zo veel over body shaming en body positivity dat ik dacht dat er meer tolerantie al was…
Met een brok in mijn keel lees ik het einde van het verhaal. Aan het begin dacht ik: “Waar gaat het naar toe?” Wat zal jij elke dag een strijd hebben. Het eerste wat in me opkomt is: ‘ben je ervoor niet in behandeling?” Het idee al dat je nu levenslang hebt door je moeder! Ik hoop voor je dat je ooit kunt genieten van een lekker stukje eten. En zo niet dan blijf je wie je bent! Net zoals je zegt je wordt er niet meer of minder om.
Oh, wat naar om te lezen wat je hebt meegemaakt. En ook logisch dat dit tot de dag van vandaag gevolgen heeft voor jouw eetgedrag en -gevoel.
Bodypositivity zou voor alle lichamen moeten gelden, maar lijkt vooralsnog vooral op te gaan als je voller bent, want dat is het nieuwe normaal, kennelijk. Jammer, want zoals je zegt: schoonheid en gezondheid staat niet op de weegschaal.
Mensen oordelen en veroordelen er maar op los maar achter elk gezicht is een verhaal. Op de een of andere manier beseffen mensen dat niet, of willen het niet beseffen. Ik weet het niet. En even over je moeder…heb je haar er ooit op aangesproken toen je volwassen was?
Toen ik 21 was, heb ik kort na mijn eindexamen het huis verlaten en ik heb nooit meer achterom gekeken. Het was tijd om met mijn eigen leven te starten en in dit leven wou ik geen invloeden uit mijn verleden. Het is de beste beslissing die ik ooit genomen heb. Ongeveer 15 jaar later heb ik haar 1 keer teruggezien. Het was duidelijk dat ze nergens spijt van had, ze zag zichzelf als de perfecte moeder. Het is niet mooi om te zeggen, maar wel eerlijk: ik heb haar lang gehaat. Al heel lange tijd haat ik haar niet meer, ze laat me gewoon onverschillig. Nu is ze gewoon iemand uit mijn verleden die me niet meer raakt.
Oh meid, wat is dit schokkend om te lezen. Ik heb er even geen woorden voor wat ik van de vreselijke actie van jouw moeder vind. Heel begrijpelijk dat je nu zo’n probleem hebt met eten. Ik hoop dat je je op een dag beter voelt met eten, want dit moet verschrikkelijk zijn. Heel dapper dat je er over durft te schrijven.