Het zal je maar overkomen. Je stapt de auto in en vertrekt. Je voelt een grote angst opkomen die je niet echt onder controle hebt. Wat is er aan de hand? Waarom voel ik me zo? Dit overkwam me deze week en eerlijk gezegd ben ik er nog niet goed van.
Ik rijd nu al meer van 25 jaar. Voor mijn werk heb ik al ontzettend veel km afgelegd aangezien ik haast nooit dicht bij huis werkte. Ik had er nooit problemen mee om in Brussel rond te rijden of nog maar eens de ring rond Antwerpen te nemen.
Ook heb ik met ontzettend veel verschillende wagens gereden, van kleine stadsauto’s tot pick-ups zoals Dodge Ram. Het maakte me allemaal niet zoveel uit.
Maar het laatste jaar is er zoveel veranderd. Aangezien ik niet echt de auto nodig heb, heb ik het laatste jaar amper gereden. Gingen mijn vriend en ik ergens heen, nam hij steeds het stuur.
Stilaan begon ik te merken dat ik als passagier niet echt op mijn gemak was. En dit gevoel was gewoon onterecht. Als kind was ik ooit betrokken bij een auto-ongeval met mijn ouders. En in mijn tienerjaren was ik als passagier betrokken bij een zwaar ongeval. Dus ergens konden mijn vriend en ikzelf het feit dat ik me als passagier ongemakkelijk voelde best kaderen.
De laatste maanden keek ik er steeds tegenop als ik wist dat ik toch even met de auto op de baan moest. Het werd soms zo erg dat ik er misselijk van werd. Maar zodra ik in de auto stapte verdween dat gevoel compleet. Ik dacht er zelfs niet meer aan. Toch begon ik autorijden meer en meer uit de weg te gaan.
Deze week moest ik naar het ziekenhuis gaan voor controle. Dus ja, ik moest terug achter het stuur kruipen. Het was de eerste keer dat ik deze baan alleen zou afleggen. Op autostrades valt alles heel goed mee. Maar toen ik de snelweg verliet bekroop me een ontzettende angst. Mijn hart ging tekeer als een wilde. Ik had bang om verloren te rijden. Ik voelde me ontzettend opgefokt en ik slaagde er helemaal niet in om te kalmeren.
Aangekomen op mijn bestemming kon ik het trillen van mijn handen en benen maar niet onder controle krijgen.
Het enige waar ik aan dacht was: oké ik ben goed toegekomen. Maar help, ik moet ook nog terug.
Om eerlijk te zijn voel ik me nu terug onrustig omdat ik hierover schrijf.
Na mijn onderzoek ben ik naar mijn schoonouders gereden. Mijn schoonvader zag onmiddellijk dat er iets aan de hand was. Daar stond ik dan, trillend op mijn benen en tranen in mijn ogen.
Uiteindelijk had mijn paniek geen invloed op mijn rijden. Maar eens bij mijn schoonvader storte even mijn wereldje in elkaar. Ik voelde me een mislukkeling, voor niets goed …. omdat ik al niet meer zonder paniek iets kon doen dat ik al meer dan de helft van mijn leven doe. Toen mijn schoonvader me vroeg of ik soms geen burn-out had was mijn eerste reactie om dit volledig af te strijden.
Gelukkig kon ik mezelf na een dik half uurtje toch herpakken en zag ik mijn wereld niet meer zo zwart in. Ik zag het als een probleem dat ik gewoon dien aan te pakken, eraan werken.
Paar jaar terug heb ik zelfs rijlessen aan iemand gegeven. Hoe is het nu toch zover kunnen komen? Is het feit dat ik zo lang niet gereden heb echt de oorzaak of zit hier meer achter? Gaat dit ooit weer volledig goed komen?
Dus, als mijn vriend en ik nu met de wagen ergens heen gaan, zal ik terug zelf rijden. Uiteraard zullen we starten met wegen die ik ken. Ik hoop oprecht dat ik dit kan overwinnen. Het zal tijd nodig hebben.
Hebben jullie dit ooit al meegemaakt? Of heeft er iemand nog tips voor mij?
Wat vervelend! Ik ben zelf nooit echt bang geweest om te rijden, maar ik merk wel dat het veel relaxter is nu ik een automaat rijd. In eerste instantie heb ik dat gedaan omdat ik erg moe werd van lange ritten (al sinds jonge leeftijd reuma en filerijden etc is dan een ramp), maar toen ik de auto eenmaal had, merkte ik dat ik ook veel meer ontspannen achter het stuur zat.
Ik wou op een onderwerp reageren die ook bij mij past! Ik herken het enorm. Het overkomt je in een keer idd. Kan het komen omdat je juist niet veel hebt gereden? Toen ik veel reed had ik overigens minder last van. Alhoewel ik wel veel heb meegemaakt in de tussentijd. Ook snap ik wel dat je eerst vluchtgedrag had, en het rijden vermeed. Ik herken dat ook heel erg. En goed van je dat je je over je angst hebt heengezet❤️ je kan btw zelf ook rijlessen volgen als je angst hebt
Ik heb pas na 5x mijn rij examen behaald. Op een of andere manier was de spanning te groot. Mijn vader gaf mij, nadat ik zijn autosleutels en mocht ik met zijn Opel Omega naar het grote Wall concert van Roger Waters in Berlijn. De DDR bestond toen nog. Binnen een week nadat ik mijn rijbewijs had reed ik op een snelweg in Oost Duitsland met haakse kruisingen en reed ik door Berlijn, even iets anders als het plaatsje waar ik rijles had gehad. Ik stond doodsangsten uit, hoopte maar dat ik de auto van mijn vader heel wist te houden. Intussen rijd ik al heel lang zonder schade en zonder boetes maar auto rijden is zeker niet mijn hobby.
Je kunt alleen goed blijven functioneren als je blijft rijden, stop je een tijd is het veel moeilijker om op de weg te komen. Hans
Ik heb het gehad met vliegangst. Ik vloog 3 keer per jaar, op en neer, al jaren en ineens was het over. Heftige paniekaanvallen, ontwijkend gedrag, ik stopte met vliegen. En hoe langer ik stopte, hoe erger het werd. Blijven doen is mijn tip, zo vaak mogelijk. En als het echt niet meer lukt, dan hulp inschakelen. Gaat sowieso weer voorbij.
Jeetje wat heftig! Ik heb net als jij veel rij-ervaring en kan me er dan ook niets bij voorstellen.
Het enige wat ik je wil adviseren is om wat liever voor jezelf te zijn. Want door jezelf zo te veroordelen, motiveer je jezelf zeker niet. Stel dat je beste vriendin dit was overkomen, wat zou je dan tegen haar zeggen?
Ik heb ook rijangst. Ik las dat de ANWB een speciale cursus heeft voor mensen met rijangst. Het duurt één dag en is indivudeel
Niet leuk voor je. Het is naar. Om dan weer te gaan rijden, daar is moed voor nodig. Rustig beginnen. Je hoeft niet gelijk het moeilijkste te doen (zeg ik tegen mezelf). Ik heb angst voor omhooglopende wegen in combinatie met tunneltjes. In steden. Brrr. Maar eerlijk is eerlijk, bij mij is het altijd de combi van stress, schemering, stoplichten (verspringende kleuren, koplampen die bewegen).
Ik wens je vertrouwen toe.
Vervelend als dit je overkomt. Goed van je dat je in ieder geval de strijd met je angst aangaat en toch gaat rijden. Door dit te doen zal je zelfvertrouwen vast weer gaan groeien en de angst afnemen. Succes.
Ik heb dit ook gehad! Ik durfde letterlijk de weg niet meer op. Mijn angst- en paniekstoornis heeft hier natuurlijk een grote rol in gehad. Ik ben uiteindelijk begonnen met weer rijden in mijn eigen stad, toen met iemand naast mij op de snelweg en uiteindelijk alleen. Ik ben nog steeds geen fan van rijden op de snelweg maar ik doe het wel. Alleen de angst voordat ik de weg op ga is echt niet fijn!
Wat goed dat je hierover schrijft, angsten zijn nog steeds een taboe. Ik heb er ook af en toe last van, maar ik wil er ook vanaf. Super goed dat je het toch gaat proberen.
Wat naar lijkt me dit. Ik ben ook geen held op de weg, en rijd om die reden eigenlijk alleen maar kleine stukken. Bij sommige angsten denk ik ook wel eens: ‘Kun je die niet laten bestaan, en een alternatief gebruiken?’ Maar als dat niet kan, is het natuurlijk wel goed om ze te overwinnen.
Rij helemaal geen auto omdat ik dit door mijn gezondheid ook niet mag en wil dan ook geen mede weggebruikers in gevaar brengen. Dus kan ik je hiermee niet echt raad geven maar als passagier heb ik soms wel schrik als ik naast mijn man zit daar ik ook jaren geleden een zwaar ongeluk hebt meegemaakt. Mijn man rijd heel goed maar op grote wegen bij drukte komt de angst ook terug. Dan heb ik het liefste dat hij de binnenwegen neemt wat niet altijd mogelijk is. Het kan dus heel goed wezen dat doordat wat je hebt meegemaakt in het verleden dat dit de oorzaak is. En wat je schreef over terug rijden zelf met je vriend ernaast zal ook heel goed wezen zodat je langzaam dan weer kan wennen aan het autorijden. Maar mocht het zo zijn dat de angst blijft dan raad ik je aan om een deskundige in te schakelen die hier mee je kan helpen om over die onrust heen te komen. Want ik geloof best wel dat zo een angst je leven lang kan beïnvloeden als je professionele hulp hierbij neemt. Hoop en wens dat het dan snel beter met je gaat.