Een stuk van mijn duim afgesneden, stomme courgettes!

Hier zit ik dan, met een helemaal ingepakte duim en pijn die geen pijnstiller de baas kan. Waarom had ik gisteren toch het lumineus idee om courgettesoep te maken. Ah eigenlijk is het niet de fout van de courgettes maar volgens mijn schoonvader de fout van het mes dat ik genomen had om de courgettes in blokjes te snijden.

Vandaag maak ik eindelijk courgettesoep.

We hadden al een paar dagen heerlijke courgettes liggen die we gekregen hadden van een familievriend die onder andere … courgettes kweekt. En gisteren was in mijn ogen een ideale dag om ze klaar te maken. Ik zette een gigantische kom op het fornuis en legde de courgettes klaar terwijl ik genoot van een gezellige babbel met mijn schoonvader.

Ooit hebben we ergens een messenset gratis gekregen. Dus ik dacht: ik ga deze messen gebruiken. Ze zien er zo mooi uit….

Courgettes snijden – duim : 1-0

Oké, ik moet bekennen: ik kook niet dagelijks. Dat is nu eenmaal iets wat mijn schoonvader zo graag doet. Maar dat wil niet zeggen dat ik nooit kook. Ik maak namelijk graag soepen klaar in grote hoeveelheden die daarna in de diepvries belanden. En alles ging prima tot ik overal bloed zag, en geen klein beetje. Heb ik nu in mijn vinger gesneden? Ik heb niets gevoeld! Ah het zal maar een sneetje zijn.

Maar zoveel bloed zeg! Het is nu niet de eerste keer dat ik in mijn vingers snijd maar dit was toch duidelijk een stuk erger. Ik verging van de pijn toen ik mijn bloedende duim onder de waterkraan hield en mijn schoonvader kwam kijken. En daar lag op het aanrecht : mijn volledige vingerafdruk en meer, SLIK. Ik kan het moeilijk uitleggen, het is het stuk langs de binnenkant van je duim waar dus je vingerafdruk is. Die is volledig weg. Toen ik naar mijn duim keek kon ik het niet geloven, geen mooi ronde duim meer, ….

En toch kon ik er nog mee lachen, waarschijnlijk van de stress. Want hoe meer ik dit ‘stuk’ bekeek hoe meer ik besefte hoe dik het was.

Toch dacht ik bij mezelf : geen nood, schoonma is verpleegster en die gaat alles fixen.

Snel naar de dokter van wacht.

Pa maakte ma dus direct wakker om naar mijn duim te kijken. Ma heeft in haar leven veel gezien (te veel waarschijnlijk) en toch blijf ik onder de indruk van haar kalmte. Terwijl ik hoopte dat ze haar toverkunsten (en volledige kast met medicijnen, pleister en verband) zou tevoorschijn toveren, liet ze me weten dat ze dit nooit zou kunnen stelpen en fixen. Oké het was ook of er een kraan openstond en ik verging van de pijn (hoe stoer ik me ook opstelde). Ma nam direct de telefoon in haar handen en belde de arts.

Wij mochten direct vertrekken naar het medisch centrum EN ik moest mijn afgesneden stukje duim meenemen. Ah geruststellend zeg! Nooit gedacht dat ik nog zo iets zou meemaken. Onderweg naar de dokter met mijn schoonvader kon ik er eigenlijk nog mee lachen (nog altijd van de stress) maar de pijn die ik voelde gooide toch wat roet in het eten. Eten… courgettes…stomme courgettesoep.

De wachtzaal.

Gelukkig zat de wachtzaal niet propvol en kon ik vrij snel naar de dokter. Maar toch, dan zit je daar met een verband vol bloed dat gewoonweg niet wil stoppen en in je andere hand ‘het stukje’. Het is iets wat nogal aandacht trekt. Er zat namelijk een dame die op een spoedafdeling werkt of ooit gewerkt had. En die laat je dan toch weten: oh erg! Je zou beter naar spoed gaan want ….. Er werd zelfs een handchirurg voorgesteld. En dan delen mijn schoonvader en deze dame verhalen over ‘afgesneden vingers’, ‘iemand die zijn hand met een kettingzaag eraf had’ … Maar hey, het kwam telkens goed!

Toch had ik echt geen zin om uren op de spoed te gaan zitten omdat er nu een dokter mij kon helpen met het stelpen van het bloeden. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis is ook een eindje rijden.

Bij de dokter.

Ik was zo blij dat we snel naar de dokter konden gaan. En héy, het blijkt ook een van de artsen te zijn van mijn huisartenpraktijk. Het stukje er terug aannaaien was onmogelijk hoewel het wel een makkelijkere oplossing had geweest volgens de arts.

Toch had de arts ook moeite om het bloeden te doen stoppen. Ik ging bijna van mijn stokje van al dat geduw op mijn duim. Gelukkig was mijn schoonvader erbij zodat ik toch de schijn kon ophouden van : hey het gaat wel, kijk hoe stoer ik ben! Toen ik vroeg of ik medicatie moest nemen of pijnstillers moest de dokter even lachen: ah pijnstillers gaan je echt niet veel helpen hoor. Humor is blijkbaar onderdeel van mijn afweermechanisme want ik shoot alweer in een lach. Allé dan!

De dokter stelde voor om maandag een afspraak te maken met de praktijk en of ik een briefje nodig had voor het werk. Omdat ik maandag op het werk zoveel op de planning heb staan (strakke deadlines nét op die dag, zucht), was maandag echt geen optie. Dinsdag dus. Dan zouden ze het verband er af halen en het verband op de wonde ‘losweken’. Brrr klinkt alweer pijnlijk in mijn oren maar deze keer kan ik een lachbui beheersen.

Uiteindelijk ben ik naar buiten gestapt met een volledig strak ingepakte duim.

Afwachten nu.

Tijdens deze unieke belevenis heb ik kort contact gehad met mijn man. Die volgde net op die dag een opleiding voor het werk. Hij vroeg me om foto’s door te sturen maar ik vind het geheel zo onsmakelijk dat ik ze echt niet wil posten in dit blog. Ik wil namelijk niet dat mensen gaan flauwvallen.

Het was wel lief dat, eens we terug thuis waren, mijn schoonvader mij een giga koffie heeft gemaakt en een boterham omdat ik er blijkbaar toch wat bleekjes uitzag. Ik heb ook een volledig uitleg gekregen van mijn schoonvader waarom die mooi uitziende messen eigenlijk niet geschikt zijn om groenten mee te snijden. Iets over foute handvaten, kantelen, …. Ik zal het hem nog een moeten vragen denk ik, hoewel ik eigenlijk meer zin heb om ze allemaal in de vuilbak te gooien.

Uiteraard heb ik gisteren toch pijnstillers genomen, je weet maar nooit dat het helpt. Maar de dokter had gelijk, heeft geen enkel effect op de pijn. Om het bloeden te kunnen stelpen hebben ze mijn duim heel strak ingepakt, het voelt constant of mijn duim tussen een bankschroef zit en dat constante gevoel net of mijn duim in brand staat. Pff ik heb deze nacht geen oog dicht gedaan. Blijkbaar zitten er ontzettend veel zenuwen in je vingertoppen. Soms het ik zin om het verband wat losser te maken om de druk te verlichten maar ik weet ook dat ik dit beter niet doe.

Nu telkens als ik aan een mes denk, gaat er een koude rilling door me heen. Ik heb eigenlijk geen behoefte om ooit nog een scherp mes in mijn handen te houden.

Het is nu afwachten tot dinsdag. Brr ik mag er niet aan denken.