Dit artikel gaat over respect voor mensen in de zorgsector. In het verleden heb ik een tijdelijke opdracht aangenomen bij Mané vzw.
Mané is een voorziening voor volwassenen met een niet aangeboren fysieke beperking of hersenletsel.
Deze sector sprak me aan omdat mijn schoonmoeder een groot deel van haar carrière in de zorgsector heeft gewerkt ten behoeve van kinderen en volwassenen met een beperking te Ter Heide.
Ik leerde een nieuwe wereld kennen.
Ik maakte kennis met het zorgpersoneel dat zich dagelijks inzette voor de bewoners. Ook leerde ik de bewoners kennen. Hoewel ik best wat introvert ben, viel het me op hoe snel ik aan de bewoners gehecht raakte.
Ik leerde een nieuwe wereld kennen waar ik eerder nog nooit in aanmerking mee gekomen was.
Mijn project is ondertussen al een paar maanden achter de rug. En om heel eerlijk te zijn, kan ik de contacten die ik maakte en de toewijding van het zorgpersoneel niet vergeten. Er gaat haast geen dag voorbij of mijn gedachten dwalen af naar de wereld die ik toen leerde kennen.
Ik heb al voor verschillende bedrijven gewerkt en al verschillende administratieve functies uitgevoerd. Als ik terugblik naar mijn voorgaande functies of bedrijven waar ik tewerkgesteld was, zijn dit in mijn ogen gewoon ‘jobs’ geweest.
Echter laat de wereld die ik heb leren kennen bij Mané me niet los.
We zijn allemaal mensen.
Niemand wordt geboren met de garantie dat je je hele leven gezond zal blijven en voor jezelf zal kunnen blijven zorgen. En daar staat geen leeftijd op.
Ik leerde mensen kennen die door een gebeurtenis in hun leven nooit meer als voorheen waren. Door een voorval waren ze niet meer in staat om voor zichzelf te zorgen. Het kan ieder van ons overkomen. Sta er maar even bij stil.
Sommige bewoners waren zich heel goed bewust van hun leven ervoor, sommigen niet.
Ik zag hoe het verzorgend personeel zich dag in dag uit inzette voor de bewoners en het was iets ontzettend moois om te zien.
Emotioneel zwaar.
Tijdens mijn project had ik best een nauw contact met de bewoners.
Toen ik op een dag opstartte, zag ik dat het heel slecht ging met één van de bewoners. Mijn hart stond even stil toen ik op zijn kamer kwam en hem zag liggen. Ik kon het niet vatten dat we de dag ervoor nog samen hadden zitten lachen en dat hij nu in zo’n slechte staat was. Herkenning of praten was niet meer.
Het raakte me zo hard dat ik naar buiten ben gegaan om te wenen. Een paar dagen later is hij overleden.
Iedereen was van slag. Iedereen was geraakt. Iedereen rouwde zijn vertrek.
Ik zag het diepe verdriet op ieders gezicht, zowel van de bewoners als de verzorgers. Ik kreeg ontzettend veel steun van de verzorgers. Ze begrepen dat ik een buitenstaander was en dit mij allemaal ongekend was.
Ik bleef me afvragen hoe je hiermee steeds kon omgaan? Mijn innerlijke stem vertelde me constant dat ik dit nooit zou aankunnen.
Op de vraag hoe je hiermee steeds kan omgaan kan niemand je echt een bevredigend antwoord geven. Dit antwoord kan je enkel bij jezelf vinden en had in mijn geval tijd nodig.
En het ‘dit zou ik nooit aankunnen’ heeft ondertussen een andere vorm in mijn hoofd aangenomen: ‘ik mis de bewoners en zou hun graag ook op deze manier helpen’.
Respect voor mensen in de zorgsector.
Ik meen het als ik zeg “Respect voor mensen in de zorgsector”.
Hoe zou de wereld eruit zien zonder deze mensen? Ik mag er niet aan denken.
Respect voor hun dagelijkse inzet voor andere mensen.
Respect voor hun sterkte in de meeste moeilijke situaties.
Respect voor hun warmte en begrip.
Respect ... voor wie ze zijn en wat ze doen.
Ook interessant : Kan een chiropractor helpen bij een frozen shoulder?
Ik werk zelf in de zorg als verpleegkundige in opleiding, maar ik merk dat sommige families echt totaal geen respect hebben voor ons als zorgverleners, ons werk
Een gezond leven is zoals je vernoemt niet zo vanzelfsprekend. Het kan zomaar door een fractie van een seconde volledig omkeren. Je onafhankelijkheid loslaten en je vertrouwen leggen in het zorgpersoneel rondom je is heel erg moeilijk. Daarom net zijn die mensen zo belangrijk voor diegenen die ‘zorgen’ nodig hebben. Het zijn niet zomaar ‘mensen’, het zijn helden, die ons meer zelfredzaamheid geven!
Je hebt volledig gelijk, het kan in een fractie van een seconde volledig omkeren.
Dagelijks was ik bij de bewoners op de kamer. Je leert ze kennen met hun beperkingen.
En dan zie je de foto’s in hun kamer van hun vorig leven. Een leven zonder beperkingen.
Een leven zoals jij en ik bij manier van spreken. Ik moet toegeven dat dit me allemaal ontzettend aangegrepen heeft.
Een heel bijzonder en persoonlijk verhaal deel je met ons. De werknemers daar zijn vaak zo betrokken. Dat is het mooiste en respect verdienen ze!
Mijn zus en moeder werken ook in de zorg. Ik ben zelf ook heel erg zorgzaam maar zou het werk niet kunnen doen. Ik ben daar veel te emotioneel voor. Zeker respect voor de zorg toppers <3
Tijdens mijn project dacht ik steeds: dit is emotioneel veel te zwaar voor mij.
Nu achteraf merk ik toch dat het me niet loslaat. Groeit er in mij een drang om deze mensen te helpen.
Ik was er van overtuigd dat het nooit een job voor mij zou zijn, nu heb ik mijn twijfels.
Wat bijzonder dat je een compleet andere wereld hebt leren kennen. Ik heb ook veel respect voor zorgpersoneel! Het is zeker geen makkelijke baan, maar wel een hele belangrijke.
Werken in de zorgsector lijkt me inderdaad een heel bijzondere baan. Eentje waarvan je in ieder geval zeker weet dat hij ertoe doet. Heel anders dan veel zogenoemde bullshit banen.
Wel Nicole, ik kan het niet beter verwoorden!
Werken in de zorg is een mooi beroep. Je leert zoveel verschillende mensen kennen. En ondanks de verschillen zijn we allemaal mens. Fijn dat ze begrepen dat je een buitenstaander was. En je dat erkende.
Ik ben nu ruim 32 jaar werkzaam in de zorg. Ik ooit opgeleid als verpleegkundige maar houd mij inmiddels, als adviseur, al weer lang bezig met de veiligheid en de gezondheid van de mensen die aan het bed staan. Collega’s die zich dag en nacht keihard werken, anderen mensen helpen, verplegen, hen een waardig leven willen geven. In het begin van de Coronapandemie kregen zij applaus, inmiddels worden zij agressief bejegend, bedreigd soms. Dit is de wereld waarin wij leven. Inderdaad respect voor deze mensen. Wat ik altijd scherp voor ogen heb en dat zou iedereen moeten doen, is dat wij op enig moment, allemaal zorg nodig hebben. Ik heb als verpleegkundige een man verpleegd, de man van directeur van een groot bedrijf, maar had door een hersenbloeding plots zorg nodig, heel veel zorg. Al die mensen die zich niet willen laten vaccineren, wat hun goed recht is overigens, lopen allemaal het risico dat ze zorg nodig hebben, veel zorg, omdat hun afweersysteem niet echt voldoende was voor dit nieuwe virus. Op al die momenten hebben wij mensen nodig die, met gevaar voor hun eigen leven, hun eigen gezondheid, voor ons klaar staan. Ja, enorm veel respect voor mijn collega’s!!!